'JE REDT HET NOOIT ALLEEN'

Je kunt je niet voorstellen hoe het voelt, tenzij je het zelf hebt meegemaakt. Vanaf minuut één moesten we haar letterlijk loslaten in handen van artsen, buisjes, machines en onzekerheid. Geen roze wolk, geen kraamweek, geen thuis. Alleen hoop, een ziekenhuisbed, een piepend kastje en een dochter die moest vechten voordat ze goed en wel had kunnen beginnen. Op een plek die volledig vreemd voor ons was. Je leeft van dag tot dag, van uur tot uur – en soms echt van seconde tot seconde.